Hop! … Around the Globe

Po prawie dwumiesięcznym pobycie w Australii, mogłem się przekonać, że tytułowy złoty napój odgrywa tu dużą rolę. Roczne spożycie piwa na mieszkańca jest bardzo duże i jedne z większych na świecie (Australia była czwarta w 2004 roku, podczas gdy Polska osiemnasta). Co ciekawe odbywa się to wszystko bez znanej z Europy ikony Australii, czyli piwa Foster’s, które – dostępne wszędzie w Polsce – jednoznacznie kojarzy się z Australią. Przyjeżdżając tu myślałem więc, że Fostersa będę pił w każdym pubie. Tymczasem okazało się, że jest to piwo produkowane niemal wyłącznie na eksport i prawie niedostępne w kraju. Nic straconego, bo naprawdę dobrych marek jest tutaj bez liku.

Rozpoczęcie sezonu nastąpiło z pomocą mało mi znanego, aczkolwiek słynnego w Australii piwa James Squire. Jest to produkcja z nazwy i tradycji pochodząca od jednego ze skazańców przywiezionych z Wielkiej Brytanii w początkach historii Australii. Ten zaradny człowiek nie poddał się losowi, założył mały browar i od tego czasu jego imię i nazwisko przeszło do historii. Przynajmniej do historii piwa. Browar ten należy obecnie pośrednio do japońskiej grupy Kirin (Ot globalizacja) i produkuje oczywiście wiele gatunków piwa w tym historyczne Original Amber Ale na wzór produkcji Jamesa. Mi najbardziej przypadła do gustu odmiana lekka, jednak z posmakiem tradycji, czyli Golden Ale.

W Australii nie można kupić piwa w supermarkecie tak, jak na przykład w Nowej Zelandii, czy w Stanach. Do kupowania alkoholu są specjalne sklepy – na południu kraju nawet połączone niemal z supermarketem, więc jest to wygodne, ale na północy i wewnątrz kraju trudniej dostępne. Spotkaliśmy takie miejsca (na przykład w Cairns), gdzie sklep występował wyłącznie w formie drive-in, czyli trzeba do niego wjechać samochodem. Nie wiem, czy jeśli nie masz samochodu, to w ogóle nie kupisz, ale na pewno jest to trudniejsze. Chodzi oczywiście o wychowanie w trzeźwości i utrudnianie dostępu do alkoholu biedniejszej części społeczeństwa, czyli chyba głównie Aborygenom. Co ciekawe piwa w sklepie nie kupisz, ale zestawy domowy browar do robienia tego trunku wieczorową porą jak najbardziej. 🙂 W każdym mieście i miasteczku jest też hotel (hotel, to Australii pub z hotelem i często restauracją na dole), gdzie można napić się zimnego płynu. Prosto z beczki lub z butelki. Australijczycy dbają bardzo, aby zarówno piwo, jak i kufel (zwany tu schooner – jest to taka większa szklaneczka) były bardzo schłodzone – co mi niezmiernie odpowiada. Picie więc w hotelu jest najprzyjemniejsze. Na teren hotelu (często łącznie z tzw. ogródkiem) nie mają wstępu osoby poniżej 18 roku życia – co bywa korzystne, jeśli wiecie o co mi chodzi. 😉

Gatunków piwa jest w Australii niezmierzona ilość łącznie z małymi, lokalnymi browarami. Prócz typowo angielskich pale ale przeważającą większość stanowią różnego rodzaju odmiany lagera oraz (szczególnie na gorącej północy) sporo lekkich lagerów – tu najbardziej przypadł mi do gustu delikatny, letni XXXX Summer, który piłem w Queensland (wytwórnia XXXX z Brisbane jest kultowym browarem Queensland i nie próbuj Queenslandczykowi proponować czegoś z innego stanu – przywiązanie do lokalnego patriotyzmu jest tu duże). Generalnie najbardziej znane marki lagerów (które oczywiście próbowałem) to VB, XXXX Gold oraz Carlton Draught, ale jest jeszcze Coopers, Resch’s, Toohey’s (w odmianie Old i New), wspomniany James Squire, Boag’s, Tasmania Bitter i bardzo smaczny, lekko słodkawy Fat Yak. Mniam!

Prawdziwe łasuchy zawsze znajdą sposób na łasuchowanie. Tym razem pretekstem była wizyta na targu rybnym w Sydney. Przed wizytą wyobrażałam go sobie na kształt skrzyżowania targu sycylijskiego  (kamienna hala bez ścian, aby zapewnić wentylację) z środkowoamerykańskim – czyli wszystko leży na kamiennych blatach i nikt się specjalnie chłodzeniem nie przejmuje, bo towar schodzi jak gorące bułeczki. Tymczasem targ w Sydney okazał się wydarzeniem niemalże kulturalnym. Kamienna hala może przecież istnieć w wioskach Sycylii, ale nie w centrum Sydney, gdzie nawet rybki na sprzedaż muszą zyskać dodatkową oprawę. Stoiska ze wszystkim, co przynosi morze znajdują się w kilku pawilonach rozrzuconych na niewielkim placu.

Rozmaitość ryb, jakie można tam nabyć jest zadziwiająca: łososie, snappery, tuńczyki, mieczniki, płaszczki (tak, tak! :-)) i tysiące innych, których nie rozpoznaję i nazw nie udało mi się zapamiętać – wszystkie złowione tego samego dnia i chłodzone rozsypywanym co jakiś czas lodem. Na rybach zresztą wcale się nie kończy. Zza szyb swoje patyczakowate odnóża wyciągają langusty, homary i inne skorupiaki słodkowodne i morskie. Żywe kraby z powiązanymi szczypcami łypią groźnie ze skrzyń swoimi małymi oczkami zastanawiając się, co zrobią, jak dorwą w końcu jednego z przechodniów. Czerwienią się stosy krewetek. Na stoisku obok ktoś kupuje świeży, pachnący chleb, parę metrów dalej pysznią się ułożone w symetryczne piramidki owoce, o jakich się tylko zamarzy. Jeśli ktoś czuje się przytłoczony różnorodnością morskich stworzeń i zupełnie nie wie, jak się za nie zabrać, może zapisać się na warsztaty kulinarne, odbywające się kilka razy w miesiącu. Przykładowe tematy warsztatów: zupy z ryb i owoców morza, barbaque z owoców morza, owoce morza po tajsku etc. Prawdziwe łasuchy czasem jednak muszą zjeść coś tu i teraz, i dla nich właśnie przygotowano wiele kafejek z gotowymi daniami z morskich smakołyków. Pewnie łatwo zgadniecie, że nie oparłam się pokusie i musiałam spróbować czegoś smacznego.

Wybrałam wariacje na temat ostryg: świeże ostrygi pacyficzne (na surowo), ostrygi Kilpatrick i ostrygi mornay. Sam sos mornay, czyli upraszczając nieco sos beszamelowy z dodatkiem bulionu rybnego i żółtego sera, choć delikatny i tak zabija rewelacyjny smak mięczaka. Mówiąc krótko głównie czuć sos ładnie nalany do skorupki małża. To, że gdzieś na dole jest w nim zatopiona ostryga czekająca na odkrycie umyka z pewnością większości smakoszy. Jeszcze gorzej sprawa się ma z ostrygą Kilpatrick, którą przygotowuje się z bekonem i sosem Worcestershire. Tak pozornie wytworne składniki, a całość smakuje jak smażona mortadela ze skwarkami (czy ktoś w ogóle je takie paskudztwo?), nawet nie jak ostryga z mortadelą. Ostryga gnie w tym smaku bezpowrotnie. Niestety.

Niestety, bo świeże ostrygi… Świeże ostrygi przywodzą na myśl egzotyczne owoce. Wilgotne, śliskie i mięciutkie, choć bardzo delikatne, mają także i bardziej pikantne tony. Obficie skropione cytryną pławią się bezwstydnie w perłowych wannach w swojej ostatniej, luksusowej kąpieli. Mistrzynie kamuflażu, udają, że nie mają nic wspólnego z morzem, lecz że ich subtelność zrodziła się w niedostępnych dla zwykłych śmiertelników miejscach. Taki smak broni się sam! Co tam mówię, broni. Jaśnieje dostojeństwem. I kto wpadł na pomysł, żeby do tego dodać bekon? Pewnie ten sam wielbiciel bekonu, który zaliczył ostrygę pacyficzną do organizmów inwazyjnych. Ja tam chętnie zrobię dla niej i jej koleżanek specjalną sadzawkę w łazience, byleby zechciała jakimś cudem osiąść u nas na stałe.