Przygodę czas zakończyć

30 kwietnia 2010

Spotkanie w Agawie Wszystko dobre kiedyś się kończy i również nasz Hop! … Around the Globe musiał. Jesteśmy już od kilkunastu dni w kraju (nie licząc naszego z Beatą smyknięcia bez dzieci do Słowenii na parę dni), zakończyło się wspaniałe spotkanie z wami, naszymi czytelnikami – czas więc na chwilę podsumowania i refleksji (również dla tych, którzy na spotkaniu być nie mogli). Jeszcze a propos samego spotkania, to muszę powiedzieć, że było nam bardzo miło. Było ciut ponad 60 osób (liczyłem ukradkiem) oraz bardziej niepoliczalna grupa dzieci jedzących gofry i lody oraz grających w parku w zbijaka, czy 2 ognie. Pogoda dopisała, humory też. Trochę nie dopisała sala, gdyż głównie z powodu słońca właśnie przenieśliśmy się do wewnątrz lokalu (pierwotnie mieliśmy zarezerwowane pół “namiotu”) – no i finalnie było wszystkim nieco ciasno. 😦 Mam nadzieję, że nam wybaczycie…

Wracając do podsumowania, to oczywiście pod koniec wyjazdu zrobiliśmy pewne podliczenia, z którymi się tutaj chcemy podzielić. Byliśmy w podróży 357 dni i w tym czasie przejechaliśmy 102 tysiące km (z czego tak naprawdę 47 tysięcy lądowo, a resztę samolotami), zrobiliśmy 32,5 tysięcy (ponad 80 GB) zdjęć – część z nich wciąż dostępna jest w galeriach, napisaliśmy tutaj 160 relacji, otrzymaliśmy ponad 1700 komentarzy, zdobyliśmy (dzięki wam) 7 miejsce w Blog Roku 2009, objechaliśmy świat dookoła no i przede wszystkim wróciliśmy wszyscy w czwórkę cali i zdrowi.

Paczki czekające na nas w domu Dzieci pod koniec wyprawy bardzo tęskniły za domem, kolegami, przyjaciółkami, szkołą, swoimi klockami i książkami. Radość z powrotu była więc spora (choć lądowaliśmy w smutnym dniu, bo dokładnie 10-go kwietnia 2010). W domu nastąpiło oczywiście rodzinne przywitanie (ze zrazikami mojej mamy – donoszę, że były niezmiernie smakowite) oraz rozpakowywanie paczek, które na nas czekały. Paczek, które sami sobie wysyłaliśmy z podróży – z pamiątkami, niepotrzebnymi przewodnikami i innymi gratami. Ułatwialiśmy sobie życie i jednocześnie dużo więcej rzeczy mogliśmy po drodze kupić. 🙂 A zapewniamy, że pokus w różnych krajach było wiele (szczególnie w Ameryce Łacińskiej i w Azji). Dodatkowo sprawiliśmy sobie niespodziankę, bo rozpakowywanie naszych paczek i odnajdywanie rzeczy wysłanych sobie samemu wiele miesięcy temu było frajdą niesamowitą. 🙂

Powitanie na lotniskuTym bardziej, że na takim wyjeździe czas płynie inaczej. Przyjechaliśmy do kraju z wrażeniem, że nie było nas tu wieki. Ile rzeczy przez ten czas się zadziało, ile nowych dróg i mostów zbudowano, prawda? Dla nas to tak, jakby nie było nas tu z pięć lat. Dzieci nam podrosły i wydoroślały, ciuchy żadne na nie nie pasują (tu porada dla podróżujących rodziców, aby nowe ciuszki dla rosnących dzieci zakupić sobie jeszcze w trasie, bo zawartość starej szafy idzie dla potomności), a nasze mieszkanie wydaje nam się takie nieznane (spojrzeliśmy na nie i ze zdziwieniem stwierdziliśmy, że nawet ładne jakieś takie jest i miłe – zupełnie zapomnieliśmy jak wygląda). Ale już kilka razy spotkaliśmy się z reakcją “O, już jesteście!”, “Dopiero co pamiętam, że jechaliście!”. Dla większości naszych znajomych ten rok przemknął, jak … każdy rok. Dla nas – rozciągnął się w czasie (jak na obrazach Dalego), rozlazł i zwielokrotnił.

Spoglądamy teraz na zdjęcia zrobione wiele miesięcy temu i nie możemy uwierzyć, że tam byliśmy, że to wszystko widzieliśmy! To było tak dawno! Aż 10 miesięcy temu byliśmy jeszcze w Ekwadorze! Za nami była już Kostaryka, Nikaragua, Honduras, Gwatemala, Belize i Meksyk. Za nami były już przecudne rekiny wielorybie oraz niezapomniany atak ziezimieszków. Przed nami mnóstwo kilometrów nieznanego, jajo na równiku, zapalenie Bernasia ucha, taniec w kręgu indiańskim, picie kavy, lodowiec, kangury i sajgonki w Sajgonie. Oraz tysiące, tysiące innych wrażeń, których teraz spisać nawet nie sposób. Ciśnie się na usta sformułowanie ze znanej serii reklamy jednaj z kart kredytowych: “Bezcenne!”

Bezcenne i dlatego każdemu, kto chce ruszyć w taką podróż (również dłuższą, krótszą, prostszą, z dziećmi lub bez dzieci) doradzimy, podpowiemy, wyjaśnimy. Piszcie do nas! Chętnie pomożemy!

UPDATE: Jeszcze dodałem podsumowanie od strony gadżeciarza. Zapraszam!


Łasuch – reaktywacja

30 kwietnia 2010

Kącik łasucha Siłą rozpędu i apetycznych wspomnień oraz nadzieją na wrażenia smakowe w kraju i okolicach będzie się karmić kontynuacja hopowego kącika łasucha. Czytać ją będzie można pod adresem http://kaciklasucha.wordpress.com

Serdecznie zapraszam i smacznego!

Beata


Hop! … spotkanie we Wrocławiu

5 kwietnia 2010

Kochani nasi HOP-czytelnicy!

Restauracja AGAWA, Park Południowy, ul. Waligórskiego 1, WrocławNasze spotkanie powyjazdowe (przełożone ze względu na żałobę) odbędzie się w czwartek 29 kwietnia 2010 o godzinie 19-tej. Mamy też już zarezerwowaną salę w restauracji AGAWA w Parku Południowym we Wrocławiu (ul. Waligórskiego 1). Nasz ludek wskazuje dokładnie to miejsce.

Będą zdjęcia, opowieści, pytania, podsumowania. Planujemy spotkanie w okolicach 2 godzin. Bierzemy ze sobą nasze dzieciaki, więc weźcie też i swoje – tym bardziej, że parkowa lokalizacja temu sprzyja.

Zapraszamy!


Hop blogiem roku 2009?

13 stycznia 2010

Kochani, zakończyło się głosowanie na Blog Roku 2009. W kategorii Podróże i szeroki świat uplasowaliśmy się na 7 miejscu! Bardzo się cieszymy, wszystkim dziękujemy za wysłane SMS-y. Niestety do dalszego etapu Jury nas nie zakwalifikowało, ale cieszymy się bardzo z tego, co wywalczyliśmy wspólnie.

UWAGA! Ten wpis jest przyklejony. Zapraszamy na nasze bieżące relacje poniżej:


Co jest w plecakach?

17 kwietnia 2009

Dsc_6489 Pewnie pytacie, co się składa na to około 35 kg? Co się bierze w podroż dookoła świata na dziesięć miesięcy mając dodatkowo dwójkę dzieci? Otóż okazuje się, że niewiele. Im mniej tym lepiej.

Każdy z dzieciatych ma zapewne w pamięci takie doświadczenie: wyjazd z dziećmi na weekend. Najlepiej jeszcze z dzieckiem w wieku wózkowym. Najczęściej średniej wielkości kombi jest wypakowane po dach. Przy wyjeździe na dwa tygodnie do Chorwacji jest jeszcze gorzej, bo gdzieś musi się zmieścić ponton i rowery, prawda? Trzeba sobie wtedy kupić bagażnik dachowy i gadżeciarski box (“Kochanie, musiałem kupić taki drogi box, aby zmieściło się łóżeczko i wózeczek naszego dzidziusia…”). Otóż odkrycie, którego osobiście dokonałem już parę lat temu próbując pakować się do kolejnego samochodu: ilość gratów w przeliczeniu na dzień nie jest stała i maleje nieliniowo przy dłuższych wyjazdach. I tu dochodzimy do sedna. Przy wyjeździe 10 –miesięcznym i to bez auta motywacja jest jeszcze większa. Mój plecak waży obecnie 18 kg (mniej, cholera, się nie udało), co i tak uważam, za górną graniczną wartość. W końcu będę to nosił. Beaty waży 11 (czyli w sumie niewiele), Isi 6 (generalnie mniej niż jej codzienny szkolny tornister), a mały plecaczek Bernasia jakieś 2,5 kg. Do tego dwa plecaczki podręczne po około 2 kilo.

Oto co mamy w środku:

  1. Namiot (1 sztuka)
  2. Maty samopompujące (po jednej na głowę)
  3. Śpiwory (jak wyżej)
  4. Moskitiery (dwie dwuosobowe)
  5. Prześcieradła do śpiworów
  6. Maski i fasjki do nurkowania (każdy ma swój komplet)
  7. Ręczniki (niewielkie)
  8. Palnik do kuchenki turystycznej i jedna menażka
  9. Lekarstwa wszelakie (sporo tego, apteczkę Beata wyposażyła nieźle)
  10. Świństwo na komary (o sympatycznej nazwie Mugga)
  11. Aparat fotograficzny
  12. Osprzęt foto: ładowarka, dodatkowy obiektyw, filtry, karty, obudowa podwodna
  13. Netbook zwany Acerkiem (z którego właśnie piszemy)
  14. Telefony komórkowe
  15. iPod i słuchawki (wiem, wiem, ale nie mogłem sie powstrzymać)
  16. Latarki dla każdego (w tym dzieciaki mają latarki na korbkę)
  17. Ładowarka słoneczna/USB do komórek i innych gadżetów (wreszcie był pretekst, żeby sobie coś takiego kupić)
  18. Malutka ładowarka USB do auta
  19. Przewodniki na część pierwszą wyprawy
  20. Gumowate płaszcze przeciwdeszczowe (każdy ma swój oczywiście)
  21. Ciuchy (przy czym jedna zmiana zawsze na sobie):
      • spodnie długie (po 1 na głowę)
      • spodnie krótkie (po 1 na głowę)
      • koszulki z krótkim rękawem (po 2 na głowę)
      • koszula z długim rękawem dla każdego
      • bluza polarowa dla każdego
      • bielizna termiczna z długimi nogawkami i rękawami (narciarska prawdę mówiąc) pełniąca też rolę pidżamy
      • kąpielówki/stroje (kąpielówki męskie mogą pełnić rolę szortów)
      • 3 zmiany bielizny
      • kapelusze lub czapki an głowę
      • kurtki od wiatru i deszczu
  22. Okulary przeciwsłoneczne dla każdego
  23. Paszporty
  24. Książeczki szczepień
  25. Wydruki rezerwacji biletów
  26. 3 woreczki nieprzemakalne na elektronikę i papiery (bardzo sprytna rzecz)
  27. Portfele, karty kredytowe, frequent flyer, prawa jazdy (nasze i międzynarodowe)

Poza tym, pakujemy drugą torbę, która pojedzie z kolegą do Stanów w lipcu i zostanie nam przesłana na Florydę (Tomek liczymy na Ciebie, a Ewie z góry dziękujemy). Jest tam druga tura przewodników, książki szkolne (piąta klasa zobowiązuje), druga tura świństwa na komary oraz sporo lekarstw i parę tym podobnych rzeczy. Dziewczyny, zdaje się, mają w planie włożyć tam też po sukience, aby poczuć się w USA kobieco. 🙂


A więc w drogę!

16 kwietnia 2009

To przedostatni wieczór w domu. Siedzimy razem w pokoju – dzieciaki pod kołdrami,  Bernaś z ukochaną przytulanką pingwinkiem. Słuchamy  „W 80 dni dookoła świata”. Na życzenie dzieci – po raz n-ty. W łazience zostały po kąpieli skotłowane ubranka dzieci. Odruchowo chcę zwrócić uwagę, ale odpuszczam. W końcu są rzeczy ważne i ważniejsze. Z tych ważniejszych to jutro będzie szarlotka i brownie.

Pakowanie niemalże zakończone. Poszło zaskakująco dobrze, dużo lepiej niż próba generalna, którą zrobiliśmy w Wielki Poniedziałek. Widać, że praktyka czyni mistrza, więc zastanawiam się nad przyjmowaniem zakładów, ile czasu zajmie nam spakowanie naszego bagażu pod koniec tej wyprawy. Ostatecznie mamy 3 duże plecaki (Isi wypełniony do połowy) i jeden mały (Bernasia) plus zaniedbywalny bagaż podręczny. Wywozimy z kraju około 35 kg bagażu i tony dobrych życzeń, rad i wyrazów wsparcia. Tak wyposażeni możemy ruszać.