Hop! … Around the Globe

Odpoczywamy pod palmami po całonocnym locie do Papeete (Tahiti) i robimy jeszcze podsumowania naszej dwumiesięcznej  podróży po USA.

Pobyt w Los Angeles kończył nasze przygody w Stanach Zjednoczonych. Rozciągnięte na sporej powierzchni i poprzecinane siecią wielopasmowych (ale wiecznie zakorkowanych) autostrad nie zdobyło naszej szczególnej sympatii, choć trzeba przyznać, że restauracji do wyboru było mnóstwo. Razem z Gabi odwiedziliśmy dwie knajpki o zupełnie różnym charakterze.

I tu wyznanie: w ciągu całego naszego pobytu w Stanach nie tknęliśmy ani jednego burgeropodobnego produktu, a w razie nagłej potrzeby wybieraliśmy na ogół kanapki Subwaya – z dużą ilością warzyw i chudym mięsem. Stąd też wybór pierwszej restauracji – Pie‘n Burger. W końcu nie mogliśmy opuścić Ameryki nie jedząc ani jednego, tak charakterystycznego dla tego kraju specjału. I oto już przy zamawianiu pojawiły się pewne niespodzianki.  O dziwo, okazało się, że sam fakt, że poprosiłam o ser jako dodatek do burgera z mięsem z indyka, automatycznie klasyfikuje mojego burgera jako CHEESEburgera z indykiem, a nie TURKEYburgera z serem.  Jak widać co kraj to obyczaj i ser ma tu większą moc kategoryzującą :-). Nie mam bladego pojęcia, jak sprawa cheeseburgera względem turkeyburgera wygląda w fastfoodach zwyczajowo kojarzonych z USA (McDonalds, Burger King) lub w lokalnych knajpkach podających burgery, ale może ktoś z Was będzie wiedział. Jak wiadomo, hamburgery, cheeseburgery i tym podobne mają fatalną sławę bomb kalorycznych i produktów ociekających wręcz tłuszczem. Jednak mięso do mojego burgera było upieczone na blasze, a nie usmażone, co powodowało, że tłuszczu nie było w nim czuć w ogóle. Za to pachniało dymem z ogniska. Oprócz pachnącego kotleta (?) burger zawierał dużą ilość sałaty lodowej, chrupiącą czerwoną cebulkę, lekko pikantne ogóreczki konserwowe (pikle to nasz przebój kanapkowy w Stanach, praktycznie nie do przebicia) oraz sos tysiąca wysp (gdzieś te kalorie być muszą) i odrobinę pieprzu. Całość komponowała się znakomicie – pachnące grillowane mięso z indyka i świeże warzywa stanowiły zestaw wyjątkowo smaczny i pożywny. Do kanapki piłam rootbeer – piwo, które nie jest piwem, ale napojem bezalkoholowym o ciemnobrązowej barwie i o dziwnym karmelowo-korzennym smaku – przyjemnie orzeźwiające z lodem, aczkolwiek intrygujące nieodgadnionymi reminiscencjami kulinarnymi.

Desery (czyli druga specjalność restauracji Pie’n Burger) przeszły nasze najśmielsze oczekiwania. Ciasto marchewkowe przełożone i udekorowane białym kremem wyglądało bardzo apetyczne. Zdarza mi się robić ciasto marchewkowe w domu, ale z marchewki gotowanej (przepis chyba jeszcze z czasów bardzo wczesnego dzieciństwa naszych pociech), a tym czasem okazuje się, że klasyczne ciasto marchewkowe przygotowuje się z dodatkiem marchewki surowej no i olbrzymich ilości orzechów i rodzynek. Ciasto pięknie orzechowo pachnie, jest miękkie, ale elastyczne, a urody dodaje mu słodki krem śmietankowy, którym jest przełożone i udekorowane. No i jeszcze tym, którzy twierdzą, że rozmiar nie ma znaczenia, oznajmiam stanowczo, że ma! 🙂 Kawałkiem ciasta, jaki dostaliśmy można było obdarzyć dwójkę albo trójkę łasuchów… Gabi, liczymy na przepis!

Drugim deserem, który bardzo nam przypadł do gustu był pecan pie na ciepło z lodami. Pekany to orzechy bardzo podobne do naszych włoskich, ale pozbawionej tak charakterystycznej dla nich ostrzejszej nuty. Pecan pie to klasyczny deser amerykańskiego południa, ale najlepszy jedliśmy jednak tu w Los Angeles. Jest to tarta na chrupiącym, kruchym cieście z warstwą aromatycznej i słodkiej konfitury, na której zapieczone są orzechy pekan. Ciasto było lekko brązowe – chrupiące i pachnące, wyprażone orzechy nabrały wyraźnego aromatu, a konfitura dyskretnie trzymała się na uboczu, ustępując miejsca rozpływającym się w ustach lodom waniliowym. Jest to kolejny dowód na to, że nie tylko kontrastujące ze sobą smaki potrafią stworzyć prawdziwą harmonię, ale także zimne podkreśla aromat ciepłego, bo w końcu najlepsze lody to te dopiero roztopione obok ciepłego ciasta, a najlepszy kawałek ciasta to ten schłodzony lekko lodami. Wszyscy, którzy jedli szarlotkę albo brownie z lodami, na pewno się ze mną zgodzą.

Na drugi dzień poszliśmy do restauracji oferującej kuchnię fusion, czyli łączącą wpływy różnych narodowości. Fusion zaczęło się już na etapie obsługi, bo kelner o urodzie żywcem wziętej z filmów typu Bruce Lee i spółka, mówił płynnie po angielsku ale z z wyraźnym twardym akcentem, a w kuchni i na sali były głównie osoby o wschodnich rysach. W menu sporo można było znaleźć potraw rodem z Włoch urozmaiconych wpływami azjatyckimi. I tutaj nasze preferencje poszły dwoma torami, bo Błażej cierpiąc już z powodu rozstania z USA, zamówił stek. A konkretnie mówiąc cowboy steak. I znów się okazało właśnie przy zamawianiu, o co właściwie z tymi stekami chodzi. Jak się dowiedział Błażej, obserwując reakcję Gabi i kelnera na swoją prośbę o stek “well done”, czyli dobrze wypieczony (co tu kryć – była to konsternacja), cowboy steak zrobiony na well done to jedzą tylko profani urodzeni poza Stanami ;-), bo Amerykanin poprosiłby co najwyżej o medium rare. Wszystko to z powodu wysokiej jakości mięsa, które spieczone na krążek od hokeja traci kompletnie swój aromat. Co ciekawe, bardzo podobne uwagi słyszałam próbując kawy w Kostaryce – wg tej klasyfikacji 99% kawy sprzedawanej w naszych sklepach ma niewielkie walory smakowe z powodu zbyt długiego prażenia ziaren. W przypadku wołowiny rzeczywiście taki stek był przepyszny, bo miękki i soczysty w środku, a pachnący i lekko przypieczony z wierzchu.

Moja ryba o intrygującej nazwie orange roughly (gardłosz atlantycki) stanowiła zaś danie proste, ale urocze w tej prostocie. Podstawę stanowiło delikatne, gładkie i aksamitne puree ziemniaczane. Na nim kucharz gustownie ułożył kawałek białej ryby, a na niej odrobinę kiełków słonecznika i całość posypał świeżo i grubo zmielonym pieprzem. Dookoła na pozór chaotycznie porozrzucane zieleniły się ziarna nie znanej mi fasolki, twardawej i lekko chrupiącej, i ziarna kukurydzy odłączone bezpośrednio od kolby kukurydzy. Harmonii, aromatu i pikanterii dodawał sos szafranowy. Oto przykład jak z prostego dania można wyczarować prawdziwe cacko.

Po daniach głównych na deser zjedliśmy bardzo klasyczne, ale jak zwykle pyszne tiramisu i szczęśliwi i najedzeni udaliśmy się na przejażdżkę po Hollywood.

Pewnego dnia podszedł do nas chłopiec z rodziny biwakującej obok i zapytał, czy mamy ochotę na s’more. Zrobiłam dość głupią minę, bo nie miałam pojęcia czego się można spodziewać. Z opisu jednak wynikało, że może być to rzecz smaczna, więc się zbrataliśmy z amerykańską rodziną do tego stopnia, że nie dość, że zjedliśmy po s’morsie, to jeszcze zostaliśmy fachowo przeszkoleni, jak się go przyrządza. Ponieważ w Polsce powoli zaczynają się jesienne chłody, a więc sezon na ogniska i grillowanie w pełni, podajemy łatwy i szybki przepis na smakołyk, którym zajadają się tu dzieciaki.

Na s’morsy w wydaniu klasycznym składają się trzy podstawowe składniki: Po pierwsze: marshmallows (do kupienia także w Polsce, są to białe gumowate pianki z syropu fruktozowego, bardzo lubiane przez dzieci) – wypróbowaliśmy je już w Gwatemali na wulkanie Pacaya. Po drugie: mleczna czekolada w podzielona na kostki. I po trzecie: prostokątne ciasteczka rozmiaru naszego chlebka chrupkiego, zrobione z ciemnej mąki i najlepiej z dodatkiem miodu, z charakterystycznym nacięciem w połowie ciasteczka. Mam wrażenie, że takich ciasteczek w Polsce nie ma, ale moim zdaniem śmiało można użyć ciasteczek owsianych z drobno zmielonej mąki o średnicy około 5-7cm. Przygotowanie jest niezwykle proste: ciasteczko kładziemy na grillu, a na ciasteczku kładziemy kostkę czekolady.

Odczekujemy chwilę, aż czekolada będzie miała konsystencję półpłynną, a ciasteczko będzie zrumienione od spodu – nabierze wtedy boskiego lekko orzechowego smaku. W międzyczasie na patyk nadziewamy (tak jak kiełbaskę) marshmallowa i pieczemy nad żarem.  Ma zmięknąć i lekko się przyrumienić – będzie się wtedy lekko ciągnął i lepił do palców. Jak się zapali, to nie szkodzi – należy szybko płomień zdmuchnąć i jeśli konsystencja jest dobra, to marshmallow jest gotowy (niektórzy z ekipy 4B to nawet palą marshmallowy celowo :-)). Ściągamy więc z grilla nasze gorące ciasteczko z roztopioną (ale nie rozlaną) czekoladą i na czekoladzie kładziemy upieczoną piankę, przykrywamy drugim ciasteczkiem (lub przełamujemy, jeśli mamy klasyczne s’morsowe ciasteczka), lekko zaciskamy i obracając delikatnie wyciągamy kijek. Jemy od razu, na gorąco i w dowolnych ilościach ;-). Może kaloryczne, ale jaka pychaaaa!

I jeszcze na koniec rada: najważniejsze  w smorsach jest ciasteczko – ze zwykłych herbatników nie wyjdzie taki sam rarytas. Ciasteczko koniecznie musi być z ciemnej mąki, i musi być zarumienione od gorąca (może odcisnąć się na nim kratka grilla – będzie jeszcze smaczniejsze…). Jak dla mnie smorsy mogłyby być też bez marshmallows – prażone ciasteczko z mleczną czekoladą satysfakcjonuje mnie w zupełności.

Kiedy jechaliśmy do Stanów cieszyliśmy się niezmiernie, że oprócz lokalnych specjałów znów zjemy coś meksykańskiego. Kilka razy spróbowaliśmy różnych specjałów: a to enchilady, a to empanady, a to quesadille. Jednak wciąż nie było to to, o co nam chodziło. W wielu przypadkach dania były podawane z dużą ilością topionego żółtego sera, bardzo często był to cheddar – pomarańczowy, pełnotłusty ser amerykański, pyszny prosto z lodówki, jednak na gorąco choć smaczny – to jednak tłusty. Burritos, tortille zawijane z różnymi nadzieniami, były zdecydowanie najlepsze, więc popróbowaliśmy różnych odmian i w Nowym Meksyku i w Utah. I jeszcze na dodatek robiliśmy je też własnoręcznie z kurczakiem i jajkiem sadzonym w środku (Błażej tu robił za mistrza). Właśnie w Nowym Meksyku spróbowaliśmy sosu z zielonych papryczek chile (green chile stew), podawanego właśnie do enchilad, tym razem nadziewanych duszonym bakłażanem i wołowiną. Zasmakowało bardzo, więc tylko kwestią czasu było kiedy spróbujemy tego specjału znów.

Pędząc po pustyniach południowej Arizony i Kalifornii (pamiętacie 15.10 do Yumy lub jego remake z Rusellem Crowe?), niezmienionych od czasu, gdy rewolwerowcy tacy jak Billy the Kid robili tu, co chcieli, nabraliśmy ochoty na meksykańskie jedzenie, szczególnie po pysznej kolacji z tacos, jaką ugoszczono nas w Phoenix (bardzo dziękujemy!:-)). Meksykańskie klimaty to coś, co nam pasuje bardzo, a w Arizonie jest tego sporo. Bardzo nam zapadła w pamięć wizyta w misji Św. Ksawerego niedaleko Tucson – choć oficjalnie Stany, to jednak to już był Meksyk. Zajechaliśmy na wyprażony słońcem parking w rezerwacie Indian Tohono. Wokół kompletna pustka, ale jakaś muzyczka pogrywa z bliżej nieokreślonego miejsca. Wg przewodnika miały być stragany z pamiątkami, ale jest zupełnie pusto, sklecone z gałązek stragany stoją samotne, po handlujących nie ma śladu, więc jest jeszcze fajniej, a na placyku, w tej kompletnej pustce stoi kościółek, bardzo swojski zresztą, drzwi otwarte, w środku pomalowane ściany, święci w ubrankach, jak to było w Ameryce Łacińskiej, jakiś chłopak o indiańskich rysach przyszedł się pomodlić. Dookoła pustynia, słońce praży bez litości, kaktusy wokół kościelnego murku… Dla mnie bajka…

Wracając do tematu (prawie)… Jechaliśmy drogą numer 8 (Highway 8), która w południowo-wschodnim rogu Kalifornii  biegnie wzdłuż granicy z Meksykiem. Po obu stronach mijaliśmy pustkowia i pustynie – piaszczyste, pozbawione jakiejkolwiek roślinności, z olbrzymimi wydmami oraz kamieniste porośnięte kłującymi zaroślami, w których zapewne roi się od grzechotników i małych gryzoni zwanych pustynnymi szczurami. Nawiasem (kolejnym) mówiąc, w filmie “Wieża Babel” jest scena, która mi zapadła głęboko w pamięć, kiedy meksykańska niania zostawia dwoje amerykańskich dzieci pod jakimś krzaczkiem na pustyni i sama idzie szukać pomocy – jeśli ktoś chce wiedzieć jak wyglądają tu pustynie, to tam dość dobrze jest to pokazane. I to tak, że się całkiem zimno ze zgrozy robi… Czulibyśmy się zupełnie jak w westernie, gdyby nie liczne kontrole drogowe. Zatrzymywano samochody, niekiedy sprawdzano nasze paszporty lub pytano o obywatelstwo. Widać, że granica jest tuż tuż, a częste patrole wskazują, że jednak jacyś szaleńcy decydują się na jej nielegalne przekraczanie nawet w tak nieprzyjaznych warunkach jak setki kilometrów kwadratowych piachu i czterdzieści parę stopni Celsjusza w cieniu.

W każdym razie pędzimy sobie autostradą, pędzimy, aż w końcu zajeżdżamy do miasteczka Holville. I przykuwa naszą uwagę szyld ogłaszający, że pod zadanym adresem podawane są dania meksykańskie. W sumie dziwić się nie należy, bo angielskiego to tu już prawie nie widać. Wchodzę. Miejsce jakoś średnio zachęcające, bo wygląda na zwykły fast food, trochę śmierdzi smażonym olejem, wystrój nieco zużyty i mocno barowy, menu lekko odrapane. Ale nic to. Nie takie rzeczy już widzieliśmy. Przede mną dystrybutor z horchatą i jamaicą, od razu kojarzonych z Meksykiem. Tablica ogłoszeń po hiszpańsku, klienci przy stolikach nawijają po hiszpańsku, już z tego wszystkiego mój mózg lekko zwariował i angielskiego zapomniałam przy zamawianiu, bo mi się włączyło, że po hiszpańsku trzeba.  Nic to po raz drugi. Zamawiam burritos pastor i, wyczekane tak bardzo burritos chile verde (czyli zielone chili), chwilę czekam dość sceptycznie obserwując wysiłki pani, która niespiesznie przygotowuje mi nasz posiłek. Biorę na wynos, bo droga jeszcze przed nami daleka. Chwytam woreczek z zawiniętymi folię burritos, proszę o dodatkową salsę i już mnie nie ma.

Zanim jednak o doznaniach niemalże metafizycznych, kilka słów wstępu dla tych, którzy tortilli jeszcze nie jedli. Nie przypomina ona zupełnie naszych naleśników.  Kukurydziana lub pszenna (pełnoziarnista lub biała) jest podstawowym artykułem spożywczym w Ameryce Łacińskiej często zastępującym chleb. Najmniejsze tortille jakie jedliśmy miały 10 cm średnicy, największe – 30-35cm. Tortille wyrabiane ręcznie z ciasta o konsystencji podobnej do ciasta kruchego, ale pozbawionego tłuszczu opiekane są na rozgrzanej metalowej blasze. Można je kupić na każdym targu Ameryki Łacińskiej i w wielu sklepach w Stanach, ale najlepsze są te wyrabiane ręcznie i opiekane tuż przed posiłkiem. W smaku są lekko twardawe, białawe w środku i dość neutralne w smaku, przez co stanowią znakomite tło różnych pikantnych pyszności. Tak było i tym razem. W samochodzie po pierwszym kęsie przeżywamy prawdziwe objawienie. Owinięte dość niestarannie burritos pastor wypełnione są wieprzowiną ze sporą ilością przypraw (dominuje czerwone chili) upieczoną na specjalnym quasi-rożnie, tak jak kebab. Mięso przygotowane tak jak do tacos al pastor, ale ostrzejsze, bardziej aromatyczne i bez ananasa. Pikantne, wilgotne w środku w pszennej pełnoziarnistej chyba tortilli smakuje jak niebo w gębie. Moje burrito oprócz mięsa ma sos z zielonych papryczek – konsystencja podobna do duszonych warzyw (cukini, papryki), ale kolor zielony, całość bardzo soczysta, sos przyjemnie piecze w usta, wyraźnie czuję smak zielonej kolendry, który tak bardzo lubię w kuchni meksykańskiej. Porcja spora, w zupełności wystarczająca na lunch. Co za radość dla podniebienia!