Hop! … Around the Globe

Sprzęt wyszykowany był już z rana. Liny, raki ;-), kurtki, krem na słońce, krem na muchy, satelitarne telefony komórkowe, plecaki, woda i fura żarcia. Szczególnie czekoladowe batoniki dla dzieci. Dzieci bowiem, jak powszechnie wiadomo, napędzane są batonikami czekoladowymi, czekoladą, lodami oraz innymi tego typu paliwami stałymi. 🙂 A! I jeszcze nieśmiertelnymi zupkami chińskimi oczywiście.

Do polskiej bazy wspinaczkowej w krainie wiecznego śniegu i lodu, czyli w Alpach Australijskich, dotarliśmy poprzedniego wieczoru i po kąpieli w górskim strumieniu (A co! Marines jesteśmy wszak!) oraz spędzeniu miłej nocy w chacie schroniskowej byliśmy gotowi na zdobycie szczytu – szlakiem Pawła Strzeleckiego (cały czas z “Tomek w krainie Kangurów” w ręku). Kangury zresztą łaziły (przepraszam, kicały) koło schroniska cały wieczór, a jedna szczególnie ciekawska (naprawdę olbrzymia) Mama Kangurzyca przypatrywała się nam z kilku metrów, gdy rano pakowaliśmy sprzęt do samochodu. A może był to tata kangur? Diabli go wiedzą.

Należy wyjaśnić, że polska baza wspinaczkowa w Geehi (na wysokości 450 m n.p.m) u stóp Góry Kościuszki (najwyższa góra Australii, wysokość 2220 m n.p.m.) założona została parę godzin przed naszym przyjazdem przez Iwonę i Huberta z Londynu (a niedługo już znów z Poznania), których poznaliśmy jeszcze w Sydney na campingu. Po otrzymaniu koło południa SMS z koordynatami “bazy” włączyliśmy nasz pokładowy GPS i pognaliśmy tam przez góry, pola i doliny prosto z Canberry (gdzie nawiasem mówiąc udało nam się uzyskać niezmiernie sprawnie wizę do Birmy, do której lecimy już za 2 tygodnie). Wcześniej zakupiliśmy wspomniane wyżej zapasy spożywcze oraz stosowne trunki. Nastąpiło więc kolejne spotkanie Polaków na obczyźnie. Po sprawnym (komary cięły, cholera!) opiciu naszego wyniku w pierwszym etapie konkursu Blog Roku 2009 cała polska ekipa była gotowa z rana (to jest koło 10 z rana) do ataku na szczyt.

Z parkingu na przełęczy było 23 kilometry na Górę Kościuszki i z powrotem. Dzieci (napędzane batonikami i opowieściami o psach chodzących po piwo i elfach pływających po morzach) pokonały ten dystans w tempie ekspresowym i o dziwo bez specjalnego marudzenia po drodze. Cieszyły się, że pobiły kolejny swój rekord długości dziennego przejścia. W sumie zajęło nam to 9 godzin. Raki i liny 😉 okazały się niepotrzebne, gdyż śniegu oczywiście nie było. Nawet gdyby był, to droga była przygotowana rewelacyjnie. Było gorąco (gdy nie wiało). Widoki przepiękne, gdyż przebijaliśmy się przez lasy skarłowaciałych śnieżnych eukaliptusów, a potem skalne krajobrazy przypominające nieco wyższe partie naszych Karkonoszy. Wiało i to nieźle. Kurtki i bluzy się przydały. Przypomniało nam się niby niepozorne wejście na najwyższy szczyt Sardynii kilka lat temu, gdzie wiatr wycisnął z nas resztki energii.

Na szczycie nastąpiła sesja fotograficzna, tradycyjne ugotowanie i zjedzenie zupki chińskiej i odczytanie pamiątkowej tablicy na cześć Strzeleckiego. Przy okazji uczyliśmy sympatyczną panią strażniczkę parku oraz okolicznych Australijczyków, jak się powinno wymawiać Kościuszko i Strzelecki. Oni bowiem kaleczą oba te nazwiska koszmarnie. Nie powtórzę nawet jak to wypowiadają, ale generalnie czytają jak leci z wymową angielską. Zrobiło się jakoś tak patriotycznie i domowo. Ja nawet popełniłem ten wandalizm, że na punkcie widokowym pod szczytem poprawiłem flamastrem pisownię Strzelecki (bo napisali Stzelecki) – choć muszę dodać na swoje usprawiedliwienie, że nie byłem pierwszy. Jacyś inni rodacy najwyraźniej robili to już długopisem wcześniej, tylko napis się starł. Na szczęście na tablicy na szczycie, cytującej słowa Strzeleckiego, pisownia była już poprawna, bowiem Strzelecki po wejściu na szczyt w 1840 roku napisał tak:

Szczyt skalisty i nagi, przewyższający kilka innych wywarł na mnie tak wielkie wrażenie przez podobieństwo do kopca wzniesionego w Krakowie nad grobem patrioty Kościuszki, że choć w obcym kraju, na obcej ziemi, lecz wśród wolnego ludu, który cenił wolność i jej atrybuty, nie mogłem powstrzymać się od nadania górze nazwy Góra Kościuszki.

Zapraszamy do galerii z Gór Błękitnych (gdzie byliśmy na wycieczce niedaleko Sydney) oraz z Góry Kościuszki.

This entry was posted on Poniedziałek, 25 stycznia 2010 at 16:24 and is filed under Australia. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.