Drinki z palemkami? Tropikalne owoce? Topy z wyjedzonych pospiesznie połówek kokosa zamiast tradycyjnego bikini? To tylko częściowa prawda. I to zapewne realizowana głównie w luksusowych resortach z chatkami na palach wbitych w błękitną lagunę, tak jak w Hiltonie na Mo’orei – tego akurat nie mieliśmy szansy sprawdzić, bo to nie nasz styl i kłóci się z założeniami wyprawy. Z kolei na kempingu takich drinków nie podają. Tak naprawdę codziennym kulinarnym krajobrazem Polinezji Francuskiej jest krucha i świeża francuska bagietka, croissanty i serki pleśniowe. Na Mo’orei, na której spędziliśmy większość czasu, z owoców uprawia się jedynie ananasy (pyszne!), no i oczywiście palmy kokosowe, a na innych wyspach poza Tahiti i Mo’oreą, zdobycie świeżych warzyw podobno graniczy z cudem (oczywiście nie dotyczy to luksusowych hoteli). Może to też takie nasze szczęście, bo na drzewach widzieliśmy zielone guanabany, więc prawdopodobnie owoców będzie więcej za kilka miesięcy. Nabiał jest importowany z Francji, kurczaki ze Stanów Zjednoczonych, a jagnięcina z Nowej Zelandii.
Za to są dostępne świeże ryby, powszechnie przygotowywane w formie poisson cru, czyli sałatki z surowej ryby z warzywami podawanej z mlekiem kokosowym i limonką z dodanym niekiedy imbirem – przekąska smaczna, ale nie dorównująca smakiem ceviche. Przede wszystkim dlatego, że aromat mleka kokosowego jest bardzo delikatny, a warzywa przytłaczają go tak bardzo, że można by pomyśleć że jest to tylko słodka śmietanka. Co innego chleb kokosowy (jedliśmy także bardzo podobny w Nikaragui) – jest to biała, wilgotna, miękka i lekko pachnąca kokosem chałka – znakomita z mlekiem lub masłem.
Tahiti słynie z tak często malowanych przez Gauguina pięknych kobiet z kwiatami wpiętymi we włosy, czarnych pereł i wanilii. Trzeba przyznać, że trójca to wyjątkowo udana i świetnie budująca wizerunek Tahiti. Pamiętnego wieczoru, jeszcze zanim polinezyjscy tancerze (i tancerki) zaczęli tańczyć tak, że nie można było oderwać od nich oczu, zamówiliśmy mahi mahi w sosie waniliowym i mako w słodkawym sosie z brązowego cukru. Mahi mahi to ryba, którą je się także na Florydzie, na Mo’orei podano mi plaster ryby grubości około 1,5 cm w białym sosie z estetycznie podanymi przekąskami. Ryba była biała, zwarta i dość sucha, podobnie jak grillowany tuńczyk, ale bardzo smaczna. Mogła być śmiało jedzona saute, ale sos waniliowy (a nie: wanilinowy) dodawał jej jeszcze delikatności i aromatu. Ryba mogłaby się wydawać nieco mdła, ale uzupełniały ją znakomicie francuskie akcenty: maleńki słony omlet i garść ugotowanych ciemnozielonych strąków fasolki polanych masłem z odrobiną czosnku. Mako Błażeja okazało się, ku jego niepomiernej radości, rybą o smaku wieprzowiny podaną w miseczce ze słodko-ostrym sosem. Jak widać są świnki o smaku ryby (patrz Kącik Łasucha Cuzco) i są ryby o smaku świnki. Równowaga ta w jawny sposób przeczy twierdzeniu niektórych fizyków, że im większy bałagan (entropia) tym naturze lepiej.
W ramach testowania owoców egzotycznych na straganie kupiliśmy tajemnicze pomme de… (no właśnie, jesteśmy w trakcie wyjaśniania nazwy tego owocu/ uaktualnienie: jest to milk fruit – owoc mleczny, lub estrella, więcej informacji w języku angielskim pod podanym linkiem)- fioletowy owoc wielkości jabłka, który można łatwo przepołowić palcami lekko naciskając skórkę. W środku jest koloru barszczu ze śmietaną, i ma spore, otoczone słodkim, przezroczystym miąższem pestki. Smak zaskakująco przypomina świeże figi. Biały sok wyciekający z owoców również kleił się do palców i warg zupełnie jak sok z niedojrzałych fig. Musieliśmy potem strzępki tego mazidła zdejmować sobie z ust. Tyle dobrze, że nie powodował takiego okropnego swędzenia, jak ten z figowca. Ten kto próbował zrywać figi, ten wie, o czym mówię, bo tego uczucia się nie zapomina. ;-).
Ciekawym zjawiskiem w drogim Papeete są roulottes, czyli nic innego tylko przenośna kuchnia polowa. Wraz z zapadnięciem zmroku na skwerek, normalnie pusty i uporządkowany, ściągają przyczepy z gorącym jedzeniem. Właściciele rozkładają plastikowe krzesełka i stoliki, zapalają wesołe szyldy i zbierają zamówienia od klientów. Co ciekawe, większość z tych garkuchni jest prowadzona przez Chińczyków, w rezultacie można więc wybierać spośród kuchni Hongkongu, kantońskiej, ale także na deser można zamówić sobie klasyczne francuskie crepes lub gofry z dowolnymi dodatkami. Wszystko w cenach, jak na Polinezję, nie aż tak wysokich. Zjawisko o tyle interesujące, że jakoś nie do końca pasuje do widoku luksusowej Polinezji, jednak bardzo barwne i przyjemne, bo przygotowywane potrawy są bardzo smaczne i świeże.
Opublikował/a Beata Kotełko 
Kiedy jechaliśmy do Stanów cieszyliśmy się niezmiernie, że oprócz lokalnych specjałów znów zjemy coś meksykańskiego. Kilka razy spróbowaliśmy różnych specjałów: a to enchilady, a to empanady, a to quesadille. Jednak wciąż nie było to to, o co nam chodziło. W wielu przypadkach dania były podawane z dużą ilością topionego żółtego sera, bardzo często był to cheddar – pomarańczowy, pełnotłusty ser amerykański, pyszny prosto z lodówki, jednak na gorąco choć smaczny – to jednak tłusty. Burritos, tortille zawijane z różnymi nadzieniami, były zdecydowanie najlepsze, więc popróbowaliśmy różnych odmian i w Nowym Meksyku i w Utah. I jeszcze na dodatek robiliśmy je też własnoręcznie z kurczakiem i jajkiem sadzonym w środku (Błażej tu robił za mistrza). Właśnie w Nowym Meksyku spróbowaliśmy sosu z zielonych papryczek chile (green chile stew), podawanego właśnie do enchilad, tym razem nadziewanych duszonym bakłażanem i wołowiną. Zasmakowało bardzo, więc tylko kwestią czasu było kiedy spróbujemy tego specjału znów.
Wracając do tematu (prawie)… Jechaliśmy drogą numer 8 (Highway 8), która w południowo-wschodnim rogu Kalifornii biegnie wzdłuż granicy z Meksykiem. Po obu stronach mijaliśmy pustkowia i pustynie – piaszczyste, pozbawione jakiejkolwiek roślinności, z olbrzymimi wydmami oraz kamieniste porośnięte kłującymi zaroślami, w których zapewne roi się od grzechotników i małych gryzoni zwanych pustynnymi szczurami. Nawiasem (kolejnym) mówiąc, w filmie “Wieża Babel” jest scena, która mi zapadła głęboko w pamięć, kiedy meksykańska niania zostawia dwoje amerykańskich dzieci pod jakimś krzaczkiem na pustyni i sama idzie szukać pomocy – jeśli ktoś chce wiedzieć jak wyglądają tu pustynie, to tam dość dobrze jest to pokazane. I to tak, że się całkiem zimno ze zgrozy robi… Czulibyśmy się zupełnie jak w westernie, gdyby nie liczne kontrole drogowe. Zatrzymywano samochody, niekiedy sprawdzano nasze paszporty lub pytano o obywatelstwo. Widać, że granica jest tuż tuż, a częste patrole wskazują, że jednak jacyś szaleńcy decydują się na jej nielegalne przekraczanie nawet w tak nieprzyjaznych warunkach jak setki kilometrów kwadratowych piachu i czterdzieści parę stopni Celsjusza w cieniu. 
Hop! ... Around the Globe 