Kącik {łasucha | drinkownika} – Fidżi

16 października 2009

Drink z obowiązkową palemkąŻeby nie było, że tylko jemy, to niech będzie znane wszem że też pijemy. A pijemy siedząc i urlopując się (bo tak to należy określić: 3 smaczne posiłki dzienne, plaża, laguna, rafa, słonce) na uroczej fidżijskiej wysepce Mana, gdzie (jak już wiecie) najpierw przez 2 dni lało więc nie było co robić. Trzeba było sączyć drinki. 🙂 Na tarasie, za foliową zasłoną od deszczu – ale z palemkami. Drink tropikalny bez rzeczonej parasoleczki, palemki, ananaska lub innej sterczącej ozdoby – nie uchodzi. Chyba, że jest to piwo lub kava. Dziś będzie więc głównie o drinkach, kavie i o piwie, choć o drinkach z palemką pisać się wiele nie da. Są smaczne, słodkie i rozluźniające. No i mają wesołe nazwy jak Slow screw (ciemny rum, biały rum, sok pomarańczowy, krem kokosowy), Wanna taki (biały rum, kahlua, mleko i gałka lodów), Sex on Mana beach (wódka, triple sec, sok pomarańczowy, krem z kokosa), Mana blue (gin, triple sec, niebieski likier, sprite i gałka lodów), Duatale (biały rum, białe curacao, sok z ananasa i krem z kokosa), czy bardziej tradycyjna pinacolada (biały rum, likier kokosowy, sok z ananasa i krem kokosowy). Receptury do wyboru i koloru (dla barmana samouka) oraz przykładową fotografię poglądową (aby wiedzieć co zrobić z wybraną przez siebie ozdobą) podajemy bo może ktoś w domowym zaciszu chciałby sobie zrobić odrobinkę fidżijsko-pacyficznej atmosfery. Należy (a) sporządzić drinka, (b) przebrać się w strój kąpielowy lub bokserki, (c) zapalić pod sufitem mocną żarówę (najlepiej tak ze dwusetkę), (d) położyć się na leżaczku lub fotelu i (e) sącząc drinka zupełnie, ale to zupełnie wyluzować. Punkty (a) i (e) można powtarzać do oporu. Pamiętaj – tylko bez pośpiechu. You are on Fiji time – jak nam tutaj co chwilę mówią.

Mistrz ceremonii z pomocnikiem przygotowują kavę No ale wracając do meritum, zaczęliśmy od kavy. Jest to tradycyjny lokalny napój przyrządzany z wysuszonych i sproszkowanych korzeni rośliny o nazwie yaqona (łac. piper methisticum), która ma tą cechę, że rośnie długo. Im dłużej korzeń tkwi w ziemi, tym mocniejsza kava z niego wychodzi. Generalnie 5 letnie korzenie to minimum, a najlepsze są podobno 10 letnie. Im dłużej tym lepiej, jak mówią tubylcy. Możecie się zatem spodziewać co się z tymi korzeniami może się dziać przez 5 czy 10 lat. Napój jest podobno lekko narkotyczny (uzależnienia nie stwierdziłem), a smakuje jak niezbyt mocna gorzka, zimna kawa. Ma działanie uspakajające i dobrze robi na sen. Na serce też – tak twierdzą lokalni. Przyrządzane jest to cudo w tradycyjnej “ceremonii”, gdzie obecny jest wódz wioski, jego mówca/rzecznik oraz mistrz ceremonii i pomocnik. Mistrz (w naszym wypadku był to szef kuchni) miesza proszek z wodą w specjalnej drewnianej misie (tanoa). Potem miseczką (bilo) nabiera każdemu porcję i podaje. Najpierw swoją dawkę otrzymuje wódz i jego mówca i razem decydują, czy kavę mogą wypić pozostali siedzący w okręgu na macie (kobiety z nogami “na syrenę”, mężczyźni “po turecku” – nigdy stopami w stronę tanoa). Przed otrzymaniem swojego bilo (połówka skorupy kokosa) należy ceremonialnie klasnąć (tylko raz). Pijemy oburącz, jednym chluśnięciem lub kilkoma łykami (jest “fidżi time” więc spieszyć się nie trzeba) i gdy skończymy wszyscy mają zawołać głośno matha (co oznacza: wypito do dna) i klasnąć trzykrotnie. Przed wypiciem swojej porcji kavy można też przełamać lody tradycyjnym fidżijskim okrzykiem “Bula!” (co oznacza zarówno “cześć”, “jak się masz”, “na zdrowie”, jak i “jest fajowo”). Nasze dzieci też próbowały kavy i mówią, że smakuje jak gorzka woda. W każdym razie specjalnie smaczne to to nie jest. Piwo lepsze.

Kolekcja piw i nasza barmanka A właśnie, wracając do tematu, czyli do piwa właśnie, to tutaj zaobserwowałem dotychczas trzy gatunki. Najpopularniejszy jest Fiji Bitter, czyli tradycyjne jasne piwo o smaku podobnym do Pilsnera (choć goryczki ma mniej). Fiji Gold, które jest bardziej słodkie i podobno lubiane przez kobiety. Daleko mu jednak słodyczą i kobiecością do naszych Reddsów. Bardziej przypomina lekko rozwodnione Tyskie. Trzecim gatunkiem, najbardziej wykwintnym i najdroższym jest Fiji Premium, które smakuje kropka w kropkę jak Miller Light. Wszystkie piwa są produkowane lokalnie na głównym lądzie (jak tutaj nazywają największą wyspę Fidżi, czyli Viti Levu). Globalizacja jednak pokazała i tutaj pazurki, bo wszystkie te marki należą do australijskiego koncernu Foster. Pewną ciekawostką jest pojemność. Otóż marki Bitter i Gold sprzedawane są jako małe i duże, przy czym małe ma 355 ml, a duże 750 ml. Duże jest więc naprawdę duże, a gdy jest mocno zimne (z porządnej lodówki) i podane przez uśmiechniętą barmankę wraz z wyjętym prosto z zamrażarki kufelkiem – smakuje naprawdę dobrze orzeźwiająco. I o to właśnie chodzi! Bula!

4 Komentarze | Fidżi | Otagowane: | Bezpośredni odnośnik
Opublikował/a Blazej Kotelko

Druga depesza znad Pacyfiku

13 października 2009

Jest wreszcie słońceBULA! STOP

DESZCZE NIESPOKOJNE USTAŁY STOP

WYSZŁO SŁONECZKO STOP

SZYKUJEMY SIĘ NA JUTRO NA NURKOWANIA STOP

POZDRAWIAMY STOP

4B

15 Komentarzy | Fidżi | Otagowane: , , | Bezpośredni odnośnik
Opublikował/a Blazej Kotelko

Depesza znad Pacyfiku

11 października 2009

Obok tarasuBULA! STOP

PORA DESZCZOWA ZA WCZEŚNIE STOP

LEJE JUŻ DRUGI DZIEŃ STOP

JAPOŃCZYCY ZAŚPIEWALI “SZŁA DZIEWECZKA DO LASECZKA” STOP

I ODPŁYNĘLI STOP

INTERNET SŁABY STOP

PONCZA PRZECIWDESZCZOWE DALEKO STOP

ZA TO DRINKI BLISKO STOP

CZEKAMY NA SŁOŃCE STOP

4B

9 Komentarzy | Fidżi | Otagowane: , , | Bezpośredni odnośnik
Opublikował/a Beata Kotełko

Jak pożarło nam dzień cały

10 października 2009

Przekroczyliśmy wczoraj międzynarodową linię zmiany daty. Dotychczas bezkarnie przemieszczaliśmy się na zachód zarabiając co jakiś czas po kilka godzin. Szczególnie wyraźne było to w USA, gdzie przejeżdżając z jednego stanu do drugiego nagle cofaliśmy zegarek o godzinę i mieliśmy więcej czasu dla siebie. A słońce jakoś tak nie chciało zajść. 🙂 No ale czas sielanki się skończył i jak to mówią nic nie ma za darmo – trzeba było zapłacić. I to całym dniem. “Praw fizyki pan nie zmienisz i nie bądź pan głąb” jak mawiał pewien praktyk (kto wie który?).

Dzielny samolocik Wystartowaliśmy grzecznie 8 go października w czwartek o 6 rano z Polinezji Francuskiej lotem Air Thaiti Nui 101 na Fidżi (z przesiadką w Auckland). Po drodze tak mniej więcej koło 11 (nadal przypominam: w czwartek) naszego polinezyjskiego jeszcze czasu (gdy już byliśmy dobrze po śniadanku, po małym piwku na smaka i po jednym zajmującym filmie) pilot oświadczył, że przekraczamy linię zmiany daty. Samolotem zatrzęsło, maszyna nagle przyspieszyła i wpadła w tunel pełen kolorowych świateł. Gdy spojrzeliśmy za okno zobaczyliśmy ciemne, kotłujące się chmury i setki latających zegarów od małych naręcznych do takich wielkich z wahadłem – wszystkie bimbały i kręciły wskazówkami jak szalone do przodu. Niestety nie zdążyłem zrobić zdjęcia, bo trwało to tylko parę chwil (linia zmiany daty nie jest szeroka – wystarczy przekonać się na jakimkolwiek globusie) i samolot wypadł na słoneczne niebo z dźwiękiem przypominającym wyskakujący korek od szampana. “Jest piątek, 9 października, godzina 11 rano” oświadczył pilot. Wśród nie znających tematu wywołało to niemałe poruszenie i już chcieli pilota przez okno wyrzucać, że im zabrał jeden dzień z wakacji. Najbardziej zdenerwował się Bernaś, bo urwało mu czwartek (a nasze dzieci mają w czwartki “słodki dzień” i tylko wtedy jadają słodycze). Na szczęście atrakcyjna, polinezyjska stewardesa podała wszystkim po cukierku na uspokojenie. My zaś siłą rzeczy przesunęliśmy “słodki dzień” na piątek. 🙂

Tak więc finalnie: byliśmy z czasem za wami, czyli jak wy kładliście się w czwartek spać, to my dopiero w czwartek wstawaliśmy. Teraz zaś jesteśmy przed wami, czyli jak my w czwartek kładziemy się spać, to wy wstajecie. Różnicę czasu mamy obecnie 10 godzin (jesteśmy już na wyspach Fidżi), ale do przodu (do waszego czasu dodajecie 10), zaś wcześniej mieliśmy 12 do tyłu. Zmieni się to, jak się przestawicie na czas zimowy, albo jak my zaczniemy zbliżać się do was coraz bardziej. A! No i jeszcze dla odmiany u nas jest teraz wiosna i zaraz będzie gorące południowe lato (kto wie, dlaczego lato na półkuli południowej jest gorętsze?), a u was zdaje się plucha, zawieja i błotko, oj oj. 😉

Harcerskie pozdrowienia z półkuli południowej!

PS. Bogata galeria z Polinezji Francuskiej jest już na stronie.

PS-2. Jak na razie Fidżi jest świetne i bardzo nam się podoba! Będą dalsze relacje i zdjęcia! Bądźcie czujni.

9 Komentarzy | Fidżi, Polinezja Francuska | Otagowane: | Bezpośredni odnośnik
Opublikował/a Blazej Kotelko

Kącik łasucha – Polinezja Francuska

9 października 2009

Hotel Hilton Mo'orea Drinki z palemkami?  Tropikalne owoce? Topy z wyjedzonych pospiesznie połówek kokosa zamiast tradycyjnego bikini? To tylko częściowa prawda. I to zapewne realizowana głównie w luksusowych resortach z chatkami na palach wbitych w błękitną lagunę, tak jak w Hiltonie na Mo’orei  – tego akurat nie mieliśmy szansy sprawdzić, bo to nie nasz styl i kłóci się z założeniami wyprawy. Z kolei na kempingu takich drinków nie podają. Tak naprawdę codziennym kulinarnym krajobrazem Polinezji Francuskiej jest krucha i świeża francuska bagietka, croissanty i serki pleśniowe. Na Mo’orei, na której spędziliśmy większość czasu, z owoców uprawia się jedynie ananasy (pyszne!), no i oczywiście palmy kokosowe, a na innych wyspach poza Tahiti i Mo’oreą, zdobycie świeżych warzyw podobno graniczy z cudem (oczywiście nie dotyczy to luksusowych hoteli). Może to też takie nasze szczęście, bo na drzewach widzieliśmy zielone guanabany, więc prawdopodobnie owoców będzie więcej za kilka miesięcy. Nabiał jest importowany z Francji, kurczaki ze Stanów Zjednoczonych, a jagnięcina z Nowej Zelandii.

Poisson cru Za to są dostępne świeże ryby, powszechnie przygotowywane w formie poisson cru, czyli sałatki z surowej ryby z warzywami podawanej z mlekiem kokosowym i limonką z dodanym niekiedy imbirem – przekąska smaczna, ale nie dorównująca smakiem ceviche. Przede wszystkim dlatego, że aromat mleka kokosowego jest bardzo delikatny, a warzywa przytłaczają go tak bardzo, że można by pomyśleć że jest to tylko słodka śmietanka. Co innego chleb kokosowy (jedliśmy także bardzo podobny w Nikaragui) – jest to biała, wilgotna, miękka i lekko pachnąca kokosem chałka – znakomita z mlekiem lub masłem.

Mahi mahi w sosie waniliowym Tahiti słynie z tak często malowanych przez Gauguina pięknych kobiet z kwiatami wpiętymi we włosy, czarnych pereł i wanilii. Trzeba przyznać, że trójca to wyjątkowo udana i świetnie budująca wizerunek Tahiti. Pamiętnego wieczoru, jeszcze zanim polinezyjscy tancerze (i tancerki) zaczęli tańczyć tak, że nie można było oderwać od nich oczu, zamówiliśmy mahi mahi w sosie waniliowym i mako w słodkawym sosie z brązowego cukru. Mahi mahi to ryba, którą je się także na Florydzie, na Mo’orei podano mi plaster ryby grubości około 1,5 cm w białym sosie z estetycznie podanymi przekąskami.  Ryba była biała, zwarta i dość sucha, podobnie jak grillowany tuńczyk, ale bardzo smaczna. Mogła być śmiało jedzona saute, ale sos waniliowy (a nie: wanilinowy) dodawał jej jeszcze delikatności i aromatu. Ryba mogłaby się wydawać nieco mdła, ale uzupełniały ją znakomicie francuskie akcenty: maleńki słony omlet i garść ugotowanych ciemnozielonych strąków fasolki polanych masłem z odrobiną czosnku. Mako Błażeja okazało się, ku jego niepomiernej radości, rybą o smaku wieprzowiny podaną w miseczce ze słodko-ostrym sosem. Jak widać są świnki o smaku ryby (patrz Kącik Łasucha Cuzco) i są ryby o smaku świnki. Równowaga ta w jawny sposób przeczy twierdzeniu niektórych fizyków, że im większy bałagan (entropia) tym naturze lepiej.

Zupełnie jak figa W ramach testowania owoców egzotycznych na straganie kupiliśmy tajemnicze pomme de… (no właśnie, jesteśmy w trakcie wyjaśniania nazwy tego owocu/ uaktualnienie: jest to milk fruit – owoc mleczny, lub estrella, więcej informacji w języku angielskim pod podanym linkiem)- fioletowy owoc wielkości jabłka, który można łatwo przepołowić palcami lekko naciskając skórkę. W środku jest koloru barszczu ze śmietaną, i ma spore, otoczone słodkim, przezroczystym miąższem pestki. Smak zaskakująco przypomina świeże figi. Biały sok wyciekający z owoców również kleił się do palców i warg zupełnie jak sok z niedojrzałych fig. Musieliśmy potem strzępki tego mazidła zdejmować sobie z ust. Tyle dobrze, że nie powodował takiego okropnego swędzenia, jak ten z figowca. Ten kto próbował zrywać figi, ten wie, o czym mówię, bo tego uczucia się nie zapomina. ;-).

Roulettes Ciekawym zjawiskiem w drogim Papeete są roulottes, czyli nic innego tylko przenośna kuchnia polowa. Wraz z zapadnięciem zmroku na skwerek, normalnie pusty i uporządkowany, ściągają przyczepy z gorącym jedzeniem. Właściciele rozkładają plastikowe krzesełka i stoliki, zapalają wesołe szyldy i zbierają zamówienia od klientów. Co ciekawe, większość z tych garkuchni jest prowadzona przez Chińczyków, w rezultacie można więc wybierać spośród kuchni Hongkongu, kantońskiej, ale także na deser można zamówić sobie klasyczne francuskie crepes lub gofry z dowolnymi dodatkami. Wszystko w cenach, jak na Polinezję, nie aż tak wysokich. Zjawisko o tyle interesujące, że jakoś nie do końca pasuje do widoku luksusowej Polinezji, jednak bardzo barwne i przyjemne, bo przygotowywane potrawy są bardzo smaczne i świeże.

6 Komentarzy | Polinezja Francuska | Otagowane: | Bezpośredni odnośnik
Opublikował/a Beata Kotełko

Raje w raju?

7 października 2009

Raja Długo nie wytrzymaliśmy w stanie błogiego nicnierobienia, choć trzeba przyznać, że im więcej czasu spędzaliśmy w wodzie, tym bardziej nam się ta Polinezja podobała. Szczególnie po tym, jak wyśledziliśmy grupę bajecznych, pełnych niezmiernej gracji płaszczek i popływaliśmy z nimi – my na powierzchni – one pod nami, my zwyczajni – one doskonałe. Odwiedziliśmy też kolejne miejsce snorklingowe i nacieszyliśmy oczy rybkami o najbardziej fantastycznych kolorach i wzorach. Turkusowe ryby papuzie, żółciutkie butterfish, niebiesko – turkusowe rybki o pyszczkach tapira, białoszare wąsate wbijające się na pół mordki w piasek, flądropodobne stworzenia denne normalnie nie do zauważenia, jeżowce, sporawe rybki z rodzaju jacków z piękną niebieską linią wzdłuż płetwy ogonowej, ryby igły (needlefish) i jeszcze setki innych rybek, które wyglądały, jakby ktoś je cieniutkim pędzelkiem pomalował w misterne barwne wzorki*. Tak więc stworzeniom morskim postawiliśmy szóstkę z plusem, a następnie przystąpiliśmy do badania atrakcyjności mieszkańców lądów i wybraliśmy się na występ polinezyjskiego zespołu tanecznego.

Ogień W Polinezji Francuskiej panuje miły zwyczaj, że zespoły tego typu umilają kolację gościom hotelowych restauracji. Wybraliśmy się więc do hoteliku za płotem, który tego typu spektakle organizował w położonej przy plaży knajpce. Pomni polskich tradycji kapel grających do kotleta nie robiliśmy sobie specjalnych nadziei na występ o dużej wartości rozrywkowej i artystycznej. Tym bardziej, że zgodnie z miejscową zasadą zbliżoną do “spiesz się powoli”, zespół niespiesznie zjadł hotelową kolację, równie leniwie pościągał z siebie T-shirty i wdział kostiumy bardziej odpowiednie na tę okazję. A  że widok na grupę przesłaniał nam jegomość rozmiarów Obeliksa to stwierdziliśmy, że muzycy będą jak na lotnisku – sympatyczni i lekko zblazowani. Nasze przewidywania nie sprawdziły się, chociaż zaczęli pół godziny po czasie od spokojnych pieśni polinezyjskich, demonstracji licznych sposobów wiązania pareo i przyjemnej bałałajkowej muzyki. Ale potem weszły bębny. Bębny o głębokim głuchym dźwięku i hipnotyzującym rytmie. I zrobiło się gorąco. Dziewczyny w zdobionych muszlami biustonoszach i zapiętych nisko spódniczkach z liści palmy i rafii wybijały biodrami każde uderzenie; półnadzy, natarci oliwką mężczyźni z polinezyjskimi tatuażami w przepaskach lub stylowych prześcieradełkach zawiązanych na biodrach jakby od niechcenia wydawali groźne okrzyki, tańczyli z nożami i włóczniami, wchodzili w płomienie i żonglowali pochodniami. Rytmy były gorące, tańczący pełni temperamentu, a cały występ bardzo hmm, hmm… pierwotny.

Zachód słońca widziany z naszej wyspy Jak wiadomo, po wylądowaniu białych na Tahiti tutejsze kobiety bez ogródek pokazały, w jaki sposób chciałyby sprawdzić, czy cudaczni przybysze mają wszystko na swoim miejscu. Wywołało to u niektórych entuzjazm (piękne kobiety, gorący klimat i kilka miesięcy na morzu robi swoje), a u niektórych zgorszenie. Tym większe, że w Europie panowały wtedy zupełnie inne nastroje dotyczące tej sfery życia. Dzisiaj zgorszenia nie ma, ale trzeba przyznać, że entuzjazmu wśród turystek i turystów widzieliśmy sporo. Tak więc, jeśli ktoś ma ochotę na chwileczkę zapomnienia, Polinezja Francuska ma wiele do zaoferowania.

Galeria będzie. Już jest. Zapraszamy tutaj.

*Nazwy polskie podamy przy bardziej dogodnym połączeniu z Internetem.

7 Komentarzy | Polinezja Francuska | Otagowane: , , | Bezpośredni odnośnik
Opublikował/a Beata Kotełko

« Poprzednie wpisy
Następne wpisy »