Hop! … Around the Globe

Tak wypadło, że na naszą rocznicę ślubu byliśmy w Limie, postanowiliśmy więc uczcić ją czymś bardziej wykwintnym niż jugo de rana ;-). Udaliśmy się więc do poleconej nam restauracji Pescados Capitales zamierzając zamówić ceviche i tradycyjne peruwiańskie desery. Restauracja nazwą nawiązuje do grzechów głównych, które przewijają się  w nazwach potraw i wystroju wnętrza. Knajpka jest popularna wśród Peruwiańczyków – w porze lunchu wszystkie stoliki były zajęte, ale uprzedzeni mieliśmy już zarezerwowany stolik.

Zaczęliśmy od soków owocowych i pisco sour – klasycznego koktajlu na bazie pisco brandy i soku z limonek ze smakowitą pianką z białek efektownie wykończoną kroplą goryczy. Na przystawkę zamówiliśmy grilowane kalmarki (baby squids) z cukinią – bardzo trafny wybór, ułożone w kształcie gwiazdy były niewielkie, sprężyste i lekko twarde – mocno przyprawione marynatą z oliwy z oliwek z ziołami, pieprzem i czosnkiem – pachniały i smakowały nieziemsko, więc zniknęły z talerza bardzo szybko. Naszym daniem głównym miało być ceviche w dwóch wersjach – wersji klasycznej i wersji a la Gandhi z hinduskimi akcentami – dzieci zamówiły potrawy bardziej typowe – Bernaś fettuchine z sosem maślanym, a Isia grilowane szaszłyki z owoców morza.

Wyznam jednak szczerze, że po pierwszym kęsie mojego ceviche Gandhi wpadłam w taką nirvanę, że spróbowałam jedynie kąsek Błażejowego ceviche mixto, a reszty poniechałam zupełnie koncentrując się wyłącznie na swoim daniu. Musicie mi wybaczyć, że dzisiejszy kącik będzie nieco bardziej wybiórczy. 🙂 Ceviche Gandhi to najlepsze ceviche, jakie dotychczas jadłam. Po pierwsze, ryba (chita) i langostinos (megakrewetki) i kalmary były mięciutke, rozpływały się niemal w ustach. Po drugie, finezja połączenia smaków wprowadziła mnie w stan absolutnej ekscytacji. Głównym składnikiem marynaty było mango z dodatkiem brzoskwiń i prawdopodobnie odrobiną soku pomarańczowego. Odrobina kolendry i curry sprawiały, że sos, chociaż słodkoowocowy, był jednocześnie cudownie pikantny, a delikatne w smaku ziarna białej kukurydzy i słodka marchewka peruwiańska (może to były słodkie ziemniaki) podkreślały wrażenia smakowe.

Na deser zamówiłam suspiro limeño – klasyczny polecany deser mieszkańców Limy, w wersji trochę mniej klasycznej, a mianowicie z dodatkiem lúcumy – peruwiańskiego owocu egzotycznego o dużej zawartości skrobi, lekko orzechowym smaku oraz pięknych, błyszczących pestkach podobnych do naszych kasztanów. W wersji klasycznej suspiro limeño to rodzaj kremu karmelowego podawanego z pianą z białek. Kiedy czytałam o tym deserze wcześniej byłam pewna, że na wierzchu będą zapieczone bezy – tymczasem, piana z białek była idealnie sztywna, lekko ciepła (nie wiem, czy było to celowe) ale surowa. Przyznać muszę, że za karmelem przepadam, jednak niewątpliwie jest to smakołyk niezwykle słodki. Dodatek lúcumy nadał mu orzechowego aromatu i wysubtelnił smak.

Fantastyczna kuchnia, fantastyczne, zaskakujące wrażenia smakowe. Polecamy z całego serca.

Miało być o rocoto relleno, ale będzie o czymś zupełnie innym, co skłania trochę ku refleksji, czy ten akurat kącik łasucha nie powinien nazywać się trochę inaczej np. kącik kulinarnych szaleńców. 🙂 No, ale do rzeczy. Jakoś tak już pierwszego dnia będąc na targu w Arequipie (barwnym, gwarnym  i, co rzadkie, przestronnym i dość czystym) rzucił mi się oczy napis jugo de rana. Niestety to słówko wcześniej nie utkwiło mi w pamięci, a nazwa skojarzyła mi się ze sprzedawanym w Ekwadorze jugo de cana, czyli z sokiem z trzciny cukrowej – napojem popularnym, słodkim i niezbyt atrakcyjnym w porównaniu z boskimi sokami owocowymi sprzedawanymi na każdym rogu i w Peru i w Ekwadorze. Zignorowałam więc owo ogłoszenie smakując z lubością sok z guanabany z mlekiem (z dodatkiem soku z pomarańczy i mandarynek) – bananowogruszkowe cudo z nutką cytrusową. Siedząc jednak z Bernasińskim w Arequipie w pokoiku z Internetem i czytając rozmaite informacje na temat Peru natrafiłam na magiczny jugo de rana ponownie. I już wiedziałam, że niekoniecznie dla przyjemności, ale dla ciekawości i frajdy eksperymentowania spróbować by wypadało. Specyfik, jaki miałam testować należy do lokalnych i popularnych tu wynalazków medycyny, nie wiem, czy tradycyjnej, ludowej czy kreatywnej, ale podobno pomaga na pamięć, astmę, anemię i potencję :-). Zawiera dużo składników odżywczych: macę, algarrobinę (syrop z rośliny peruwiańskiej bogatej w białko), pyłek pszczeli, miód i jajko przepiórcze, a na życzenie może być przyrządzana wersja bardziej lub mniej skondensowana. Jest jeden problem. Decydując się na skosztowanie tego specyfiku, na własne oczy widzi się bezpośredni związek między swoimi decyzjami a uśmiercaniem istot żywych (polecamy nieprzekonanym do wegetarianizmu).

Nie ma co ukrywać tego dłużej. Jugo de rana to w tłumaczeniu bezpośrednim sok z żaby… Brzmi okropnie i okropne budzi skojarzenia, ale, żeby uprzedzić spekulacje, nie jest on uzyskiwany za pomocą wyciskania wierzgających żabek przez maszynkę do cytrusów. Choć w sumie proces i tak jest dość drastyczny. Mianowicie wyciągniętą ze stojącego na stoisku akwarium żywą żabkę pozbawia się (szybko) życia uderzając jej łebkiem kilka razy o kant stołu. Auuu! Z uśmierconej żabki zręcznym ruchem ściąga się skórkę – równie sprawnie i szybko jak skarpetkę z nogi – i resztę wrzuca się na kilka minut do wrzątku celem usunięcia wszystkich “nieczystości” (błagam, nie spekulujmy, na ile jest to skuteczne). Im bardziej skoncentrowana wersja soczku, tym więcej żabek idzie pod nóż. Standardowo dwie, a w wersji ekstra mocnej – nawet pięć. Następnie wrzuca się podgotowaną żabkę lub żabki w całości do blendera, w którym czekają już pozostałe składniki: miód, sporo sproszkowanej macy, algarrobina, pyłek pszczeli i jajo przepiórcze all inclusive czyli razem ze skorupką. Całość miksuje się przez chwilę i gotowe. Należy podkreślić, że miksuje się żabki w całości. Razem z kośćmi, głową, nóżkami i co tam jeszcze dana żabka ma. Za wyjątkiem skóry.

W czasie, gdy nasza pani pastwiła sie nad żabkami, ucinałam sobie pogawędkę z  panem, który przyszedł z plastikową półlitrową buteleczką w celu napełnienia jej soczkiem dwużabkowym. Zachwalał soczek pod niebiosa zarówno za jego walory smakowe jak i zdrowotne. Kiedy żabki zostały już ostatecznie zhomogenizowane i napój był gotowy czekała mnie trudna próba. Mając o pół metra od siebie wlepione w siebie z wyczekiwaniem oczy wielbiciela jugo de rana, musiałam dobrze zapanować nad mimiką twarzy, ostrożnie próbując tego smakołyku. Na szczęście nie było tak źle, jak się tego spodziewałam. Koktajl smakował jak kakao na wodzie, był ciepły, słodki i lekkocynamonowy, wyczuwało się tylko drobinki niezmielonych żabich kostek. Tylko przy dnie smakował nieco jeziorkiem ;-). Isia też spróbowała, ale siła wyrazu oczek przedstawicielek siedzących jeszcze w akwarium okazała się zbyt wielka i werdykt był negatywny – soczek niedobry!

Po południu, zachęceni stopniem ekstremalności doznań (a pod pretekstem zrobienia filmiku i zdjęć), na dwużabkowy soczek wybrali się Błażej z Bernasiem. Soczek im raczej smakował, chociaż po niektórych twarzach w trakcie snucia opowieści wciąż błąkał się wyraz lekkiego obrzydzenia. Podobno głównie z powodu konsystencji i niedomielonych kostek. Ciekawe, co by było, jakby wzięli soczek pięciożabkowy? 😉

Jedno jest pewne. Jugo de rana na pewno działa na pamięć. Nikt mi już nigdy nie będzie musiał przypominać, co znaczy rana po hiszpańsku. Efekt murowany. I jak tu nie wierzyć medycynie ludowej?