Już pierwszego dnia zbiło mnie z nóg. W pozytywnym sensie. I może jest to efekt pierwszego wrażenia, ale jakoś już tak pozostało, że w Ekwadorze pod tym względem podoba mi się bardzo. Kukurydza – podstawa tutejszego pożywienia – zamiast jak w Ameryce Środkowej na tortille– smaczne, solidne i godne zaufania, została przerobiona na istne dzieła sztuki. Kukurydza tutaj częściej ma większe ziarna, delikatniejszy smak, cieńsze skórki i jest biała. Według legendy Majów dawniej istniała tylko taka, ale była ukryta przed ludźmi i zwierzętami pod wielką skałą. Na prośbę Indian bogowie piorunem roztrzaskali skałę, udostępniając ją, ale nieco ją gdzieniegdzie osmalając – stąd różny kolor ziaren w poszczególnych odmianach tej rośliny.
Specjałów kukurydzianych jest tu mnóstwo. Zacznijmy od humitas na słodko. W Quito i w okolicach podawane są z kawą i stanowią tradycyjne ekwadorskie śniadanie. Jest to rodzaj przepysznych i delikatnych zawijasków z gotowanej i rozdrobnionej kukurydzy z dodatkiem odrobiny cynamonu zawiniętych w zewnętrzne liście kolb kukurydzianych i gotowanych na parze. Brak mi słów, żeby opisać to cudo. Ciepłe, pachnące kukurydzą, lekko słodkie, rozpływające się w ustach i sycące stanowią według mnie znakomite śniadanie. Jeśli chodzi o porównanie do znanego mi smaku to jedyne, co mi się nasuwa to domowy kuskus, który jadłam kiedyś w marokańskiej restauracji w Londynie. Podobna struktura i delikatność, inny aromat. Istnieje także wersja słona humitas, ale tak się zakochałam w słodkiej, że żadnych innych nie próbowałam :-), ale ponieważ są one także przygotowywane w Peru, Chile i Argentynie, więc istnieje szansa, że jeszcze mi się uda. Potrawą pokrewną do humitas, choć nie tak wykwintną, są wyrośnięte quimbolitos, serwowane z wielkimi ciemnymi rodzynkami na wierzchu owinięte w liście paciorecznika indyjskiego. Potrawa ta jest pyszna i niewielka, ale strasznie sycąca – po jednym quimbolito można pęknąć jak smok wawelski.
Jak dla mnie zamiast kawy mogą być serwowane także z morocho, białym, gęstym, ciepłym i słodkim napojem z białej kukurydzy i owsianki – w smaku zbliżonym do budyniu waniliowego ze szczyptą cynamonu. Pod tajemniczą nazwą avena (kupiliśmy zupełnie w ciemno), zbliżony napój jest sprzedawany także na zimno – ma wtedy gładką konsystencję i znakomicie ochładza w upał. No i na koniec jeszcze jeden specjał z kukurydzy czyli chicha, o której pisałam już przy okazji kącika łasucha z Granady. Chicha ekwadorska, którą piliśmy, znów nie zawierała alkoholu, podawano ją na ciepło -była lekko słodka pływało w niej sporo ziaren kukurydzy. Bardzo przyjemna alternatywa do gorącej herbaty w chłodny dzień, jakich tutaj sporo. Istnieje także chicha morada, przygotowywana z fioletowej kukurydzy, ale tej nie udało nam się jeszcze spróbować. Dziwnym trafem nie udało nam się także kupić chichy alkoholowej – nie mam pojęcia dlaczego. Może powinniśmy pojawić się na jakimś ekwadorskim weselu – tam leje się podobno strumieniami. A do tego czasu pozostaje nam sprawdzanie menu lokalnych comedores (tańszych jadłodajni) i co lepszych restauracji w poszukiwaniu zaginionego napoju, którego bezwzględnie musimy spróbować zanim opuścimy Amerykę Południową. Rozmaitość gatunków chichi jest tak wielka, że pewnie wypróbujemy większość, zanim natrafimy na tę właściwą.
Dla tych, którzy nie przepadają za kukurydzą, ale lubią owoce morza, wybrzeże Ekwadoru ma do zaoferowania rewelacyjne encocados – potrawy w mleku kokosowym. Jedliśmy znakomitą rybę i krewetki – za maślano – kokosowy smak sosu można dać się posiekać – podawane z ryżem są rewelacyjne i obiecałam sobie, że wejdą do naszego domowego jadłospisu. Skąd wezmę mleko kokosowe, jeszcze nie wiem. No i jeszcze pozostaje ceviche (przepisy w wersji polskiej tu i tu) – surowa (wersja klasyczna) albo gotowana ryba, lub owoce morza w marynacie z limonki. Spróbowaliśmy tej potrawy Puerto Lopez, była bardzo smaczna, ale nie zaskakiwała – w marynacie oprócz limonki był sok z pomidorów, czerwona cebula i kolendra. Coś mi mówi, że są jeszcze lepsze, więc więcej o tym napiszę po wizycie w Peru, które z ceviche słynie.
Obfitość owoców, także tych bardzo egzotycznych, jest Ekwadorze jest wielka. Podobnie jak w Hondurasie przyrządzana jest z nich olbrzymia rozmaitość soków – naturalnych i z dodatkiem mleka. Z mniej znanych to tamarillo, czyli tomato de arbol – zabawny owoc nazwany bardzo adekwatnie pomidorem drzewnym, bo wygląda jak pomidor i smakuje jak pomidor, tylko odrobinę bardziej owocowo. Naranjilla to w smaku trochę mandarynka i trochę pomarańcza, a babako (górska papaja), czyli szampański owoc, wymieszany z wodą puszcza bąbelki. Niestety na bąbelkach się kończy ;-), ale jak dla mnie to przy takiej obfitości nowych smaków chowają się wszystkie drinki alkoholowe (no może poza mojito).
No i na koniec hit i radość dla wszystkich podróżników o napiętym budżecie – almuerzos. Almuerzo to lunch, ale po polsku – trzydaniowy posiłek jedzony na ogół między pierwszą a drugą (choć w niektórych restauracjach dostępny przez cały dzień) składający się z zupy, drugiego dania (czyli ryżu, mięsa lub ryby i porcji warzyw) oraz soku z owoców – na ogół świeżo wyciskanego. Posiłek bardzo smaczny, obfity i niezwykle tani – almuerzo dla jednej osoby kosztuje około 2 dolarów.
Jednym słowem – niebo w gębie!. Czekamy z niecierpliwością na Peru!
Hop! ... Around the Globe 
Mnie się podoba bobako- z nazwy i z bąbelków. Pozostałych dań to jestem ciekawa, bo kukurydza, jak dla mnie, to tylko uprażona kolba albo dodatek do sałatek. mam nadzieję, Beata, że zapamiętasz jakieś specjały i sposób wykonania i coś upichcisz po powrocie(składniki sama Ci przytargam na stół).
Właśnie ,mleko kokosowe też się znajdzie-wolę owoce morza – osobiście.
Nieźle Siostro, całkiem nieźle…
Beatko i dzięki Tobie znowu zgłodniałam 🙂 Trzymajcie się cieplutko i z pełnymi brzuszkami.
Dobrze, że do „Kącika łasucha” usiadłam po pierwszym daniu, bo inaczej chyba by mnie skręciło. Proszę, proszę, taka niepozorna kukurydza…
Zauważyłem, że najwięcej „serca” wkładasz w opisie „Kącik Łasucha” No i jak wynika z tego opisu, to już zaplanowałaś smakołyki w Peru, Chile i Argentynie. Już widzę, co to będzie za kuchnia po powrocie z wojaży? A tak przy okazji, jesteście bardzo pracowici, co mnie osobiście bardzo cieszy.
Pozdrawiam gromadkę.
W Chile i Argentynie nie będziemy, niestety, a szkoda. Z tych kulinarnych doświadczeń wynika, że najlepsze potrawy tworzy się z tego, czego jest w danym miejscu najwięcej i co stanowi podstawę pożywienia: tj. tutaj kukurydza. Tak więc może w kółko bigos na zmianę z krokietami z kapusty i barszczem? 😉
Ha! Beato, wpadłem na Waszą relację na LinkedIn i jestem zachwycony. No i oczywiście okrutnie zazdroszczę tak wspaniałej przygody.
Trzymam kciuki za jej pomyślny przebieg aż do powrotu do ojczyzny. 🙂
P.S.
A mleko kokosowe można często dostać w Almie, bądź – w ostateczności – w sklepach internetowych, sprowadzających produkty potrzebne do kuchni tajskiej/japońskiej.
Wielkie dzięki Zbyszku!. Mleka kokosowego poszukam, w Almie lub EPI rzeczywiście być powinny. Jestem na etapie ustalania wszystkich ingrediencji. Pozdrawiam serdecznie!